Rozdział 7 ~ "Po prostu mnie przytul"

** Violetta **

Wszystko działo się tak szybko, nie wiedziałam jak zareagować, co zrobić, powiedzieć. Zajrzałam mu w oczy i wiedziałam że mogę mu zaufać. Jest ze mną szczery za co jestem mu wdzięczna. Zastanawiam się czy to nie jest sen, za piękne by było prawdziwe? Stawiam że tak, realne czy nierealne. Teraz nie chcę o tym myśleć czy zastanawiać się co będzie albo co wyniknie z tej znajomości. Jestem w raju na ziemi, jak w bajce zapewne czar niedługo pryśnie. Jednak trzeba cieszyć się chwilą. Wiem to na pewno że kocham Leóna, do nikogo nie czułam tego co do niego. To coś wyjątkowego, widzę po nim że odczuwa to samo. Jest za idealny, kochany, wspierający, utalentowany i przystojny. Aż dziwne że chce być akurat ze mną, może mieć każdą. Ale czy od tej minuty będzie uważał mnie za "swoją dziewczynę"

-Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną? - Spytał. Nie musiałam się zastanawiać, w tej chwili wiem czego chcę.  A chcę być z Leónem, od teraz moim chłopakiem.
-Oczywiście że tak. - Uśmiechnęłam się szeroko.
-Mogę coś zrobić dla mojej księżniczki? - Te słowo trafiło do mojego serca zmiękczając je. Zawsze chciałam być traktowana przez chłopaka jak księżniczka i jak widać marzenia się spełniają.
-Możesz mnie po prostu przytulić? - Odpowiedziałam twierdząco pytaniem na pytanie z nadzieją że się zgodzi.
-Z chęcią. - Potwierdził a ja niemal od razu rzuciłam mu się na szyje. Gdy w końcu się od siebie oderwaliśmy Leóś splótł nasze ręce i pokierował na spacer po parku. Chciała bym by ta romantyczna chwila trwała wiecznie. Co mnie zaskoczyło zaczęliśmy śpiewać "Abrazame y veras" Po skończonej piosence stanęliśmy a Verdas okręcał mnie do o koła co było jednocześnie śmieszne i miłe uczucie. Resztę dnia spędziłam w miłej atmosferze z moim chłopakiem!

** Francesca **

Właśnie szłam do studia gdy moim oczom ukazał się Diego, chciałam do niego podejść ale wyprzedziła mnie jakaś inna dziewczyna która zaczęła się z nim całować. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom że Diego odwzajemnił pocałunek jakieś wysztafirowanej rudej dziewczyny! Zdradził mnie po tych wszystkich pięknych chwilach które jeszcze parę godzin temu przeżywaliśmy. Tyle obietnic, pocałunek...Wszystko na nic! Bawił się mną, moimi uczuciami. Stałam jak wryta a moje oczy zrobiły się szklane, parę łez zdążyło się wydostać na zewnątrz robiąc z mojej maskary ciemną plamę na twarzy. Ale teraz nie mam dla kogo być ładna, nawet mnie nie zauważył. Poczułam jak ktoś kuje moje serce tysiącami małych igiełek. Nie mogłam się ruszyć..

-------------------------------------------------------------------------------------

Jest zdążyłam dzień przed czasem z rozdziałem! Krótki mimo iż miałam dużo czasu, ale nie spotykałam się ze znajomymi a jak wracałam to byłam padnięta. Nie chciało mi się pisać. Ale nie jest aż taki zły chyba? Ocenę pozostawię wam. Leónetta razem<33 Biedna Fran :C  Co myślicie? Nie zapomnijcie komentować, proszę. Wszystko wyjaśni się w rozdziale 8. 

Next = 5 Komentarzy

Pozdrawiam Sandra<33